رها شدم، چون قایقی تهی که به شیطنت کودکانه ای بند می گسلد از ساحل و خشنود تن می سپارد به آرامش رود. تخته پاره های شکسته ام را ، کودکان ، در آرامش پس از بلندای آبشار بی قرار ، هدیه می برند برای اجاق سرد خانه هایشان.