بعضی از آدمها مثل یه آپارتمـــــــانن مُبلــــــه،شیـــــــک،راحـــت اما دوروز كه توش می شینی دلت تا سرحد مرگ میگیره! بعضی ها مثل یه قلعـــــــه؛ خودت رو می كُشی تابری توش بعد می بینی اون توو هیچی نیست جُز چندتا سنگ كهنه و رنگ و رو رفته! اما..بعضی ها مثل دیوارِ قدیمیِ یه باغ.. میری توو و مُــــــــــدام قدم میزنی،نگاه می كنی، عطرهارو بو می كشی،رنگ هارو تماشا می كنی،میری و میری... آخـــــــــری دركار نیست. به دیوار که رسیدی،بن بستی نیست. میتونی دور باغ بگردی و.. چه آرامشی داره همنفس بودن باکسی که عمق سینه ش، سرشارِ از عطر گلهای سُرخه و بهارِ نارنج..