کـاش مـیشـد مـی آمـدی…مـرا در آغـوشـت جـایـم مـیـدادی.. فـرصـت گـلـه را ازم مـیگـرفـتـی مـثـل زمـانـهـایی کـه از نـدیـدنـت شـاکـی بـودم بـلـند مـیـگـفـتـی: هــــــیــــس هـمـه ی بـی مـن بـودنـات تـمـوم شـد.. سـرم تـو آغـوشـت بـاشـه و بـگـی: دیـگـه ایـنـجـام … مـیـخـواهـم امـشـب تـا صـبـح دیـوانـه ات کـنـم…