کفشهایم کجاست؟میخواهم بی خبر راهی بشم مدتی بی بهار سر کنم دو سه پاییز در به در بشم یک نفر در غبار سرگردان؛ یک نفر مثل برگ در طوفان میروم گم شوم برای خودم؛کم برای تو درد سر بشم داستانی شدم که پایانش؛مثل عصر جمعه دلگیر است نیستم در حدود فاصله ها؛پس چه بهتر که مختصر بشوم دورها قبر کوچکی دارم؛بی اطاق و حیات خلوت نیست گاه گاهی سر بزن؛مگذار؛با تو از این غریبه تر بشوم من انسانی هستم میان انسان های دیگر بر سیاره مقدس زمین ، که بدون دیگران معنایی ندارم. دنيا محل گذر است بنابرين آخرت را دريابييم. مرگت درست از لحظه یی آغاز می شود که در برابر آن چه مهم است سکوت می کنی .